Dysplazja stawów biodrowych jest częstym i bardzo poważnym schorzeniem u psów, szczególnie dużych ras. Choć zdarza się również u psów ras małych i średnich. Jak rozpoznać i leczyć dysplazję stawów biodrowych? O tym w dzisiejszym artykule.
Dysplazją nazywamy wrodzone zniekształcenie stawu biodrowego. I choć dokładny mechanizm powstania tego wadliwego ukształtowania stawów nie został w pełni poznany, to jednak lekarze weterynarii za główną przyczynę uznają uwarunkowania genetyczne.
Jakie są przyczyny dysplazji?
Uznaje się, że dysplazja stawów biodrowych jest wadą dziedziczną polegającą na niedorozwoju panewki miednicy, jej wiązadła i głowy kości udowej. Prócz uwarunkowań genetycznych, jako czynniki, które mają wpływ na zmiany stawów biodrowych wymienia się również dysproporcje rozwoju kości i mięśni, czynniki żywieniowe i środowiskowe. Do tych ostatnich zaliczyć można nieprawidłowe żywienie karmą bogatą w energię i wapń, co doprowadza do opóźnienia rozwoju więzadeł i torebek stawowych, a także muskulatury w stosunku di szkieletu, zbyt intensywne ćwiczenia – biegi i skoki, które doprowadzają do znacznych przeciążeń w obrębie stawów, a także urazy biodra (stłuczenia i złamania).
Jakie psy mogą zachorować?
Dysplazja stawów biodrowych to choroba dotykająca psy duże, szybko rosnące, otyłe, choć nie jest to regułą, bowiem w ostatnim czasie zauważa się również zachorowalność wśród przedstawicieli ras średnich i małych. Wśród ras najbardziej narażonych na zachorowanie wymienia się: owczarka niemieckiego, rottweilera, golden retrievera, labradora, owczarka środkowoazjatyckiego, owczarka kaukaskiego, nowofundlanda, berneńskiego psa pasterskiego, mopsa, buldoga francuskiego, a także pudla toy.
Kiedy pies może zachorować?
Największą podatność na zmiany w obrębie stawów biodrowych wykazują psy w wieku do sześciu miesięcy, wówczas psy intensywnie rosną. Z kolei w 5-8 miesiącu życia właściciel może zaobserwować pierwsze objawy dysplazji: kulawiznę, chwiejny chód, trudności przy podnoszeniu, problemy ze skocznością, zmiany w sposobie biegania. Najczęściej jednak dysplazję diagnozuje się u psów dorosłych – w wieku 3-6 lat.
Najczęściej wymieniane objawy na które powinien zwrócić uwagę właściciel psa to: trudności przy podnoszeniu się z miejsca, sztywność i ból w kończynach, niespokojny sen, zwiększone pragnienie, kulawizna, częstsze zatrzymywanie się na spacerze, inne niż zazwyczaj siadanie – tak, by nie uciskać bolących miejsc, skomlenie sygnalizujące ból, ból przy dotykaniu łapy.
Jak wygląda leczenie?
Na początku lekarz weterynarii przeprowadzi szczegółowy wywiad i zleci kilka badań klinicznych i radiologicznych w celu rozpoznaniu choroby, m.in.: próbę Ortolaniego, próbę Barlowa, próbę Bardensa, badanie RTG.
Jeżeli u psa zostanie zdiagnozowana dysplazja, możliwych jest kilka sposobów leczenia:
Leczenie zachowawcze: kontrola wagi, pływanie (nie nadwyręża stawów), leki przeciwbólowe, odżywki chodropotekcyjne;
Leczenie operacyjne: symphysiodeza, potrójna osteotomia kości miednicy, osteotomia podkrętarzowa, odnerwienie stawu biodrowego, amputacja głowy i szyjki kości udowej.
Pamiętać należy jednak, że o wyborze leczenia zawsze decyduje lekarz weterynarii!
